قلم

مجتبی واحدی: ‌بـا اطـمینان می توان گـفـت هـمه سیاستمداران ایـران و حـامیان آنها کلام امــام علــی (ع) در مـورد روزهـای دوگانه برای آحاد بشر را شنیده‌اند: <بدان که روزگار دو روز است. یک روز برای تو و روز دیگر بر تو. پس آنچه که برای تو در نظر گرفته شده حتی اگر در ضعف باشی نصیب تو خواهد شد و در مقابل، قدرت تو باعث نخواهد شد آنچه را کـه بـر علـیه توست دفع کنی.> وضعیت<برای تو> و <بـر تـو> را همـه سیـاسیـون ایـران تجربه کرده‌اند.<برای تو>، روزی به صورت استقرار در حاکمیت بوده و روز دیگر افزایش احترام و حرمت در میان مردم، روز تو را رقم زده است. آن روز هـم که بر تو است گاه با سقوط از کـرسی‌های حکومتی جلوه کرده و روزی با افتادن از چشم مردم مومن ایران و تخلیه دل آنها از نام تو. البته در مواجهه با این سرنوشت محتـوم، عده‌ای به سرنوشت تن داده‌اند و پسندیده‌اند آنچه را جانان پسندیده است و عده‌ای خود را به هر آب و آتش زده‌اند که ثابت کنند برای خود <روز بر علیه تو> را قبول ندارند و خود را همیشه صاحب <روز‌ تو> می‌دانند. اما عدم پذیرش سرنوشت قطعی و واقعیت غیرقابل انکار توسط عده‌ای از خواب ا~لودگان، از ارزش آن واقعیت نمی‌کاهد؛ اگرچه می‌تواند برای کسانی که از پذیرش واقعیت سرباز می‌زنند دردسـر درست کند یا دیگران را به زحمت بیندازد. این درحالی است که اگر کسی به <یوم لک> و <یوم علیک[ >روزی برای تو و روزی بر تو] ایمان داشته باشد نه برای فرار از روزی که بر اوست بیش از حد بی‌تابی به خرج می‌دهد و نه در روزی که <برای او> است آنچنان ذوق زده می‌شود که خود را موجودی ویژه بپندارد که دیگران باید زیر پرچم او سینه بزنند. این سخن زیبای علی (ع) برای همه انسانهاست اما کسانی که خود را پیرو آن امام می‌دانند در این مورد وظیفه خاصی دارند. آنها باید در عمل نشان دهند که هم برای دیگران <روز تو> را قائلند و هم خود را برای <روزی علیه تو> آماده‌ کرده‌اند. این درحالی است که بسیاری از ما تلاش می‌کنیم فقط به دنبال روز خود باشیم و رسیدن دیگران به روز خود را همچون به هم ریختن ارکان زمین و آسـمان، خطرناک بدانیم. از سوی دیگر چه خوب است که با جان و دل بپذیریم که قانون الهی برای همه ما، هر دو روز را رقم زده و اگر در ادعای پیروی از علی (ع) و ایمان به آنچه او از سنـت الهی به ما معرفی کرده است صادق هستیم بایستی در بسیاری از روش‌ها، اظهارات و اقدامات خود تجدیدنظر کنیم. البته این سخن به آن معنی نیست که گوشه عزلت برگزینیم و به انتظار بنشینیم که <روز تو> یا <روزی بر علیه تو> برسد. خالق هستی برای هر یک از ما وظایفی برای بهتر زندگی کردن و مفیدتر بودن در جامعه تـعییـن کـرده و بـرای اجـرای آن وظـایـف، چراغ‌هایی در پیش روی ما قرار داده است. همان علی (ع) هم که به ما هشدار داده است که <روزی که بر علیه تو است فرا خواهد رسید و قدرت تو جلوی آن را نخواهد گرفت> به پیروان خود توصیه کرده که <برای دنیای خود آنچنان زنـدگی کن که گویی زندگی جاوید خواهی داشت.>‌ تلفیق این دو کلام امام علی (ع) نشان می‌دهد که ضمن تلاش و کوشش، بایستی خود را برای اوج گرفتن و زمین خوردن‌ها آماده کنیم. کسانی که برای اوج گرفتن و فرود آمدن آمادگی داشته باشند به محض استشمام بوی <زمین خوردن> به زمین و زمینیان فحش نخواهند داد و با نشستن بر کرسی موفقیت، دچار سرمستی و تحقیر دیگران نخواهند شد.

اکنون که ایام منتسب به امام علی (ع) را پشت‌سر گذاشته‌ایم فرصت مناسبی است که مـیزان تطبیق گفتار، رفتار و اخلاق خود با هشدار مولای متقیان در خصوص <روز تو> و <روزی که علیه تو می‌باشد> را بسنجیم. راستی آیا فاصله ما تا پذیرش این واقعیت، بیش از بسیاری از افرادی نیست که امام علی (ع) را نمی‌شناسند و ادعایی در پیروی از او ندارند؟ آیا اغراق است اگر بگوییم این درس علی (ع) را بسیاری از غیرمسلمان‌ها، بهتر از ما فرا گرفته‌اند و در زندگی خود دخالت داده‌اند؟